"en canto o mundo siga a se-lo mundo"

Despedida ao Crasto Laboreiro

Eu, que nunca eu dixera, escado os cotos
do Crasto Laboreiro, moumo urces
e dígovos que nada me conmove.
Sinto que a espada está vencida e corva.
Morte que me morceas, non me asustas.
Os corgos seguirán onde adoitaban.
Outros homes virán onde eu vivira.
No Crasto Laboreiro ha haber codesos,
carqueixas e herbas más descontra Gorgua
en canto o mundo siga a se-lo mundo.
O meu dó será lene bris de Outono,
e este adeus ás matérias e enerxías
en ningures será nunca lembrado.

Xosé Luís Méndez Ferrín in Estirpe (1994)