Receita do caldo verde galego-portugués

«Para bo cabo (verde) deste proceso alquímico de cociña arraiana precisaredes poñer en auga de véspera:

- Unha cunca ou cunquiña (dependendo da família ou da fame ou da própria ideoloxia) de pequenas fabas secas das brancas.

- Unha fatea de unto non moi grosa.

- Óso de xamón com algo de carne “pegada” (non sexades cotrosos), ou un anaco de lacón ou un chisco de toucinho.

E tamén vos cumprirá:

- Un óso de tenreira (imprescindible que sexa de Vaca Cachena Arraiana VCA, a única que sube polas penedas coma as cabras, côa sua cornamenta imponente e o seu cuíno de baixo perfil dourado).

- Patacas da Limia non tratadas com fast caralladas.

- Berza galega ou nabiza da terra.

- Alquimia pura e dura.

No dia de cociñar líbrase a auga do remollo e ponse unha auga nova case até encher o pote, que terá dentro as fabas, o unto e mailo óso de xamón, que ficarán agradando que comece a fervedoira. Cando rache a ferver a festa gastronómica, introdúcese delicadamente o óso de cachena na auga; co brazo esquerdo se sodes de esquerda e metendo o brazo dereito até o cóbado se decides ser apolíticos. Á media hora de estar a cocer quítase o unto côa escumadeira ou côa mau ó fondo do pote, segundo merezades. Os demais elementos deixaranse ferver unha hora e media mais a lume de racheliña húmida para non consumirmos a auguiña. Ai, Dios mio Jasús, como está collendo retranca que semella estar a rir…a

Engándenselle logo as patacas enteiras, que cocerán até que teñam abrandado un algo. Entón apártanse todos os ósos para unha berza mollada escintilante e cortada coa unlla dun xabarín. Côa batidora ou cun muíno de manivela ou cós dentes mesmo, móense as patacas até que fique un caldinho espeso very o’clock, no ponto, non de mais esaxerados. Tamén somos un pobo de badaiocos esaxerados e inútiles.

As berzas (estas pouquiñas) ou as nabizas (aqueloutradas) estarán xa lavadas, escollidas e picadas com rigor benedictino. Nesse amado país chamado Portugal, por trás dos montes pólos que nunca imos, véndense unhas maquiniñas para cortar que as deixan coma fios de espagueti verde. Bótanse ó pote e deixanse cocer uns quince minutos, de reloxio de area, co pote a teito descuberto e unha man no peto e outra no pote.

Probar ou deixar de probar (sem agredir) e corrixir de sal. Non vos dixen nada do sal até agora porque coidaba que tiñades UN MÍNIMO DE SENTIDIÑO COMÚN, ineptos.

O verdadeiro, o auténtico, o xenuino caldo verde do lonxano oeste ourensano (raia galego-portugalizada, moita raia de dios) deberá ir servido en cunca de barro e levar por riba un chisco de óleo de oliva. Se se tem viño verde na casa pode un marchar a pé até o Castro Laboreiro sem deixar de voar á mesma altura da fartura do verde que Miguel Torga.»

In Revista Arraianos, I Tirada; Celanova, Agosto de 2004, a pág. 43.